‘En nu tijd voor mijzelf. Zo kan het niet langer!’ Ik ben onderweg naar de school van mijn zoontje, heb een tussenstop gemaakt bij de supermarkt, in de verkeerde rij bij de kassa gestaan en zenuwachtig de wijzers van mijn horloge in de gaten gehouden die ik in razend tempo naar drie uur zie springen.
Ik heb er genoeg van om elke dag een race tegen de klok te voeren. Bezig te zijn met wat er gisteren is blijven liggen en wat morgen nog gedaan moet worden. Nee, het is nu tijd voor mijzelf. Straks eerst een kop thee met een heerlijk stukje vers gebakken bananencake.
Goed voornemen, maar de werkelijkheid verloopt anders.
‘Mag Pieter bij mij komen spelen, mama?’, is het eerste wat ik te horen krijg wanneer mijn zoontje rennend over het schoolplein op mij afstormt. Zucht…
En zo is de middag gevuld met twee drukke kleutertjes. Geen kopje thee en bananencake maar een goede moeder die twee zeer beweeglijke vijfjarige jongetjes aan tafel probeert te houden voor het opeten van die hele appel. Want die moet toch echt op. Vindt mama. De grote kleuters vinden het vele speelgoed en de spelletjes op de tablet veel belangrijker.
Gelukt, uiteindelijk. De jongetjes vliegen stampend de trap op naar boven.
Snel doe ik een was in de wasmachine en haal de inmiddels al tijden droge was van het wasrek om plaats te kunnen maken voor de nieuwe lading die er aankomt.
Uiteindelijk begin ik veel te laat met koken. Het was zo gezellig om nog even met de moeder van Pieter te kletsen toen ze hem kwam ophalen. Ondertussen breken de jongens de woonkamer nog net niet af, want wanneer het ophaalmoment daar is en vijf uur in zicht komt, lijken alle kinderen in draken te veranderen.
Aanwezig zijn in het huidige moment, met al mijn aandacht, zonder oordeel.
Hoe was je dag schat?, vraagt mijn man wanneer we een half uur later dan gepland aan tafel zitten. Ik ben doodmoe en voel mij geleefd is mijn antwoord.
En ik heb het toch echt anders geleerd. De theorie van mindfulness zegt dat als ik mijn volledige aandacht geef aan datgene wat er op dit moment gebeurt, op een vriendelijke manier en zonder er een oordeel over te hebben, er soms als vanzelf een glimlach ontstaat. Meer hoef ik niet te doen, minder ook niet.
Aanwezig zijn in het huidige moment, met al mijn aandacht, zonder oordeel. De glimlach verschijnt en de stress verdwijnt.
Gelukkig is het nooit te laat om opnieuw te beginnen. Dus zo zit ik later in die week weer aan tafel met twee onstuimige kleuters. Ik zie ze allerlei truckjes bedenken om maar zo snel mogelijk van tafel te mogen. De één propt zijn mond zo vol met appel dat hij er bijna in stikt, de ander probeert stukjes appel aan de kat te voeren. Die lust graag kliekjes, maar appel vind hij echt niet lekker.
En verhip; Ik voel inderdaad een glimlach opkomen. Het kan wel even duren voor die appels op zijn, denk ik. Mooi! Ik schenk voor mijzelf een kopje thee in en snijdt een stuk bananencake af. Helemaal bewust aanwezig in het huidige moment.
Wat ervaar jij nu terwijl je dit leest? Het zal mij niets verbazen dat jij er nu ook zo bijzit, met een glimlach rond je mond.