In ieder van ons huist een piloot. En niet zomaar één. Het is een automatische piloot. Daar kwam ik ooit achter aan het begin van de cursus mindfulness die ik volgde tijdens mijn opleiding tot mindfulness trainster.
Zo’n automatische piloot laat hele dag van zich horen. Vaak op zo’n geraffineerde manier dat wij daar zelf nauwelijks bewust van zijn, overigens.
Zo stofzuig ik altijd mijn woonkamer en keuken voordat het acht uur journaal begint. Het huis is dan kattenhaar-, zand- en stofvrij en dan kan ik pas echt genieten wanneer ik op de bank naar het journaal kijk, heb ik ooit besloten. Maar is dat wel echt zo nodig?
Want hoe voel ik mij wanneer ik het verhaaltje dat ik aan mijn zoontje elke avond voorlees voor het slapengaan heb afgeraffeld om te zorgen dat ik dit gedaan krijg? En dan heb ik het nog helemaal niet over de niet al te vriendelijke gedachten die ik heb als mijn zoontje roept dat hij nog één ding wil zeggen op het moment dat ik net de stekker van de stofzuiger in het stopcontact wil steken. Dag deadline, denk ik dan. Mijn schema in de war.
Wie even stilstaat bij zijn automatische piloot krijgt plotseling allerlei vragen. Hoe belangrijk is wat ik nu wil echt? Zou ik mijn huis ook na het acht uur journaal kunnen stofzuigen? Geniet ik echt minder van het journaal wanneer er her en der nog zand ligt. Of kan dat zand mij op dat moment ook herinneren aan het moment waarop mijn grote kleuter vol enthousiasme het huis binnen stormt nadat hij de hele middag heerlijk in de zandbak kastelen heeft gebouwd?
De moed om mijzelf steeds weer de vraag te stellen; is dit nu op dit moment echt nodig?
Of iets heel anders: hoe kan ik überhaupt genieten van het kijken naar het journaal gezien al de ellende die ik over mij uitgestort krijg? Elke avond weer opnieuw.
Om mijn automatische patronen helder te krijgen heb ik bewuste aandacht nodig. Nadenken bij wat ik doe en hoe ik het doe. En de moed om mijzelf steeds weer de vraag te stellen; is dit nu op dit moment echt nodig? Zou het ook op een ander moment kunnen? Of is het misschien (vandaag) helemaal niet nodig?
Het zijn hele waardevolle vragen, die ik mijzelf vaker heb leren stellen. Even de automatische piloot af en zelf bewust aan het stuur.
En wanneer ik met bewuste aandacht over deze vragen nadenk en er zonder oordeel antwoord op geef, blijkt dat er veel meer uren in mijn dag zitten dan ik had gedacht. Ineens is er tijd over om een extra rondje hard te gaan hardlopen in het park om de hoek. En druk ik met een glimlach rond mijn mond de televisie uit!