We zijn er klaar voor, mijn vijfjarige zoon en ik. Broodjes gesmeerd, drinken in de tas en nog wat lekkers erbij gestopt ‘voor onderweg’. O ja en niet te vergeten een extra setje kleding voor het fanatieke spelen. We gaan met de trein vandaag, naar Utrecht.
Daar hebben we afgesproken met mijn buurvrouw uit onze vorige woonplaats en haar zoontje. Volgens mijn zoontje nog steeds zijn allerbeste vriend. We hebben er zin in. Alhoewel wij? Hij heeft er nog het meeste zin in want het is inmiddels duidelijk geworden dat het de hele dag zal gaan regenen. Hierdoor is ons plan veranderd in een dagje binnenspeeltuin. Want dat lijkt toch het beste alternatief bij regen wanneer je twee onstuimige jongetjes de dag van hun leven wilt bezorgen.
Go with the flow, denk ik dan maar. En probeer de waanbeelden die er in mijn hoofd opduiken van een warme overvolle ruimte vol bezwete rondrennende gillende kinderen niet te veel aandacht te geven. Gedachten zijn geen feiten zeg ik tegen mijzelf. Het wordt vast gezellig en ik heb de tijd om gezellig bij te kletsen met mijn buurvrouw die ik in de herfstvakantie voor het laatst heb gezien.
We vertrekken ruim op tijd omdat ik op buienradar een grote dreigende regenfront Apeldoorn zie naderen net op het tijdstip dat we op de fiets naar het station zouden zitten. Droog maar veel te vroeg voor de trein die ik in gedachten had komen we aan op het station. Het is er al heel druk. Op het bord zie ik dat er binnen vijf minuten een trein naar Amersfoort vertrekt. Dan kunnen we in Amersfoort de trein naar Utrecht nemen. Lijkt mij beter dan om 20 minuten op een nat en tochtig perron te staan. Op station Apeldoorn zijn de voorzieningen net wat minder dan in Utrecht.
De trein komt aanrijden en ik zie dat het een internationale trein is, naar Duitsland. Meteen denk ik dat dit toch treinen zijn waarvoor je extra toeslag moet betalen. Tenminste dat herinner ik mij van de tijd dat ik tijdens mijn studie dagelijks met de trein reisde. Het zinnetje; voor deze trein is extra toeslag verschuldigd, doemt meteen op in mijn gedachten. Ingespannen tuur ik op het bord of ik dit zinnetje kan vinden. Nee het staat nergens, dus ik zeg tegen mijn mannetje dat we gaan instappen. Met nog steeds dat zinnetje in mijn hoofd en er niet helemaal gerust op gaan we zitten. Gedachten zijn geen feiten, zeg ik tegen mijzelf. Het is een soort mantra geworden sinds ik zelf de mindfulnesstraining deed en helpt mij erg voor dit soort paniekerige zinnetjes die zich opdringen in mijn hoofd. De trein vertrekt.
Dan klinkt er een vriendelijke damesstem die zegt: Wil jij misschien bij mij op schoot?
In Amersfoort stappen we uit en steken het perron over waar de overvolle trein naar Utrecht net wil gaan vertrekken. We wurmen ons naar binnen en staan vrijwel meteen vast in het gangpad. Er is weer een of andere beurs waar iedereen naar toe wil. Want ik kan mij niet voorstellen dat iedereen naar de binnenspeeltuin gaat. We proberen ons een weg te banen naar de coupe op zoek naar een zeldzame zitplaats. Tevergeefs. We zullen dit traject staand moeten afleggen. Mijn zoontje begint te zuchten en zegt; ik ben moe mijn benen houden mij niet meer, ik wil zitten. Dat kun je wel willen zeg ik, maar kijk om je heen er is echt geen plek, dus hou je maar vast aan de leuning van de bank en probeer te blijven staan. Want inmiddels rijdt de overvolle trein hotsend en botsende het station uit.
Met een boos gezicht houdt hij zich vast, nogmaals hardop zeggend dat hij echt wil zitten omdat zijn benen hem echt niet meer kunnen dragen. Zullen we dan maar weer naar huis gaan, zeg ik sarcastisch. Want als je zo moe bent dan is de binnenspeeltuin misschien niet zo goed idee. Dat was ook niet te bedoeling! Van ons goede humeur aan het begin van de ochtend lijkt weinig over bij ons beide.
Dan klinkt er een vriendelijke damesstem die zegt: Wil jij misschien bij mij op schoot? Mijn zoontje wil dit wel en maakt aanstalten om zijn wil kracht bij te zetten. Nee hoor, zeg ik meteen, dat hoeft niet hoor. Hij kan ook wel blijven staan. Hij heeft jonge benen voeg ik er nog aan toe. Mijn zoontje kijkt woedend naar mij. Ik zie zijn blik nauwelijks want ik zit vol met gedachten als; dat kan ik toch niet maken, mijn zoontje zo maar bij een vreemde op schoot. Hij moet ook maar eens leren dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen. Ik wil niet dat hij een ander tot last is.
En weer klinkt die vriendelijke stem: je mag wel bij mij op schoot hoor, ik vind het echt niet erg. Plots denk ik aan mijn mantra; gedachten zijn geen feiten. Waarom ga ik niet in op haar aanbod. Ze meent het echt en mijn zoontje wil niets liever dan bij haar op schoot zitten. Oké zeg ik, als u het echt niet erg vind. Nee hoor, dat heb ik toch al twee keer gezegd, zegt de vrouw nog steeds met een vriendelijke stem. Mijn zoontje zit al op schoot. Meteen kletsten die twee over hoe vol de trein is en waar de reis naar toe gaat. Al snel praten alle mensen die erbij zitten ook gezellig mee. Ik voel een glimlach opkomen en bedank mijn mantra. Wat is het toch heerlijk om echt te kunnen ervaren dat gedachten geen feiten zijn.
Veel te snel kwamen we aan op station Utrecht. En van die vermoeide benen van mijn zoontje is de hele dag niets meer te merken!