Het is woensdagmiddag. Mijn zoontje van zes staat in de rij voor de duikplank om de laatste opdracht van zijn zwemles uit te voeren. Wachten in een rijtje is niet zijn sterkste kant, net zoals dat niet zo is voor de andere 5 en 6 jarigen kinderen die in zijn zwemgroep zitten. Er wordt dus geduwd, gekletst en gewiebeld totdat ze aan de beurt zijn om te springen.
Zittend in de wachtruimte van het zwembad volg ik vanachter een glazen raam zijn verrichtingen.
In de wachtrij is hij nu druk in gesprek met een jongetje dat achter hem staat. Dat jongetje maakt een beweging alsof hij mijn zoontje voor de grap een klap wil geven. Maar helaas is zijn enthousiasme iets te groot waardoor zijn uitgestrekte arm met vuist mijn zoontje vol in het gezicht raakt.
Ik zie mijn zoontje naar zijn neus grijpen en ondertussen het jongetje meteen een schop geven als teken dat hij niet van zulke grapjes gediend is. Verder worden er geen woorden meer aan vuil gemaakt. Mijn zoontje is inmiddels aan de beurt om zijn sprong te maken. Hij haalt zijn hand pas van zijn neus af op het moment dat hij van de duikplank het water inspringt.
Ik slaak een zucht van verlichting want als hij dit laatste baantje nog kan zwemmen dan zal het vast wel meevallen.
Voel wat er is, accepteer dat het er is en doe dan dat wat goed voor je is…
Ik loop alvast naar de douches waar alle moeders staan om hun kind op te vangen. Ik zie hem aankomen en er lijkt niets aan de hand. Maar schijnt bedriegt. Op het moment dat hij mij ziet begint hij onbedaarlijk te snikken, grijpt weer naar zijn neus en vliegt op mij af. Ik sluit hem nat in mijn armen, nadat ik een handdoek om hem heen heb geslagen en laat hem eerst even flink door huilen.
Dat duurt wel even. Iedere keer wil hij wat vertellen, maar na een volgende ademteug volgen de snikken weer, waardoor hij nog geen woord kan uitbrengen. Langzamerhand worden de snikken minder. Hij kijkt mij aan en zegt: ‘mama ik huil niet van de pijn hoor, want dat doet het al lang niet meer. Ik moet zo huilen omdat ik zo vreselijk geschrokken ben.”
Even ben ik met stomheid geslagen. Want wat is het mooi dat hij, zo jong als hij nog is, zo goed kan voelen waardoor hij zo verdrietig is. En dat hij dit verdriet ook gewoon de vrije loop kan laten.
Mijn kleine jongen leert mij – wederom – een hele belangrijke les. Een les die in de mindfulnesstraining ook veelvuldig aan de orde komt, maar o zo moeilijk is; Voel wat er is, accepteer dat het er is en doe dan dat wat goed voor je is…
Blog: Omdat ik zo geschrokken ben… (Foto: Shirley/Flickr Creative Commons)