Als mindfulness trainer geef ik les aan heel veel mensen. Sommigen hebben al veel ervaring met meditatie, sommigen hebben er nog nooit mee te maken gehad. Sommige mensen volgen heel bewust de achtweekse training, anderen steken heel even hun hoofd om de deur om even te snuiven aan dat nieuwe woord waar ineens heel veel mensen over praten: mindfulness.
Al die mensen probeer ik een zetje in de goede richting te geven. Via een achtweekse training of via een korte kennismakingsworkshop. Zo’n korte introductie geef ik bijvoorbeeld op bedrijven en scholen.
En waar ik ook kom, wie ik ook train, steeds kom ik tot dezelfde ontdekking: mindfulness is geen trucje. Je moet je aandacht trainen en ervaren dat je onderweg steeds afgeleid raakt. Dat geldt voor iedereen, of je nu al jaren mediteert of net begint.
Een mooi voorbeeld. Nog niet zo lang geleden was ik voor zo’n korte introductie op een school in Apeldoorn. Een half uur voor de introductieworkshop begint loop ik het schoolplein op.
Een aantal kinderen spelen op het schoolplein. Binnen in de hal is het nog rustig. Zoals afgesproken meld ik me bij de directeur. Hij geeft mij een hand en vertelt dat de belangstelling erg groot is. Nu doen er twaalf leerkrachten mee en in januari, wanneer er weer een studiemiddag is gepland, kunnen de andere belangstellende meedoen. Fijn, zeg ik, dat is een mooi aantal om mee te werken.
Hij gaat verder en ik inspecteer de ruimte, een spellokaal aan het eind van de school .
Het grenst aan het schoolplein waar een aantal kinderen luidruchtig op het schoolplein spelen. De kinderen zijn vrij, maar het schoolplein is een openbare gelegenheid. Dus wanneer er geen school is, is het logisch dat daar kinderen gebruik van maken. Dit wordt een leuke uitdaging voor de deelnemers, denk ik.
‘Voor we het weten zijn we minutenlang met van alles bezig, behalve met datgene waar we ons op wilde concentreren.’
De pauze is afgelopen en de deelnemers druppelen één voor één binnen. Ik vraag ze om in een kringopstelling te gaan zitten.
Nadat ieder zijn plekje heeft gevonden kijken twaalf paar ogen mij verwachtingsvol aan. Ik stel mij voor en vertel in het kort wat we de komende anderhalf uur gaan doen. Ik leg de nadruk op het feit dat er veel oefeningen uit de mindfulnesstraining aan bod zullen komen.
De mindfulnesstraining is een vaardigheidstraining, dus als je wilt ervaren hoe het is om met bewuste aandacht open te staan voor wat zich aandient, moet je veel oefenen. Het is geen trucje dat je kunt leren door het lezen van één van de vele boeken die erover geschreven zijn. Nee, net als bij het leren spelen van piano, zal je je aandacht moeten gaan trainen. En dat gaat dus het beste door oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
En laat dit nu het meest moeilijke onderdeel zijn, vertel ik ze. Onze geest is gewend om zich voortdurend door alles om ons heen af te laten leiden. We willen ons ergens op concentreren, horen een geluid en meteen kijken we op en hebben allerlei gedachten over. We willen dat het geluid stopt, of we vinden het geluid juist fijn. En voor we het weten zijn we minutenlang met van alles bezig, behalve met datgene waar we ons op wilde concentreren.
Er wordt meteen driftig geknikt door veel van de deelnemers. Herkenbaar dus.
En nadat ik nog eens heb benadrukt dat het niet erg is om op afgeleid te raken, dat het zelfs normaal is, beginnen we met oefenen. De deelnemers staan in de startblokken om te beginnen. Tijdens de eerste stille oefening klinken de kinderstemmen op het schoolplein bijna oorverdovend. Binnen kun je een speld horen vallen. De middag vliegt om en er is nauwelijks tijd over voor de afsluiting.
Ik vraag ze tot slot hoe ze de introductieworkshop hebben ervaren. De reacties zijn zeer divers. Sommige docenten vertellen hoe fijn ze het hebben gevonden dat ze in een grote groep toch zoveel rust hebben ervaren. Eén andere deelnemers heeft het duidelijk moeilijker.
Ze verzucht: “Ik kan hier niets mee… Ik weet niet of het aan deze ruimte ligt of aan alle geluiden die ik op het schoolplein hoorde, maar ik kon me totaal niet concentreren en ik raakte voortdurend afgeleid. Dat vond ik zeer vervelend. Dus nogmaals sorry, maar ik kan hier helemaal niets mee…”
En ondanks de fijne sessie blijft juist die laatste reactie volop door mijn hoofd spelen als ik terug naar huis fiets. Heeft ze het niet goed begrepen? Heb ik niet voldoende aandacht besteed aan het feit dat dit nu juist het grootste obstakel is voor het werken met de aandacht? Heb ik het wel goed gedaan?. Ineens besef ik dat ik door mijn gepieker niet meer op de weg heb gelet en een verkeerde straat ben in gefietst. Op deze manier duurt het wel een hele poos voor ik weer thuis zal zijn.
Grinnikend stel ik vast dat ik nu zelf ook volop in de val van de afleiding van de geest ben getrapt.
Bronspark Bronspark mindfulness Apeldoorn: Mendy Wassink schrijft over zaken die haar opvallen in haar werk als mindfulnesstrainster.
Foto: Creative Commons CCO